คุณจินตนา
: |
อาจารย์ค่ะ ถ้าลูกดื้อ เราจะโค้ชชิ่งเขาอย่างไรค่ะ |
|
อาจารย์
: |
เราไม่คิดว่าเขาดื้อได้ไหมครับ คิดว่าเขากำลังเรียกร้องความสนใจเท่านั้น |
|
คุณจินตนา : |
แต่เขาดื้อมากจริงๆ นะค่ะ จะเอาอะไรก็ต้องได้ แล้วจะเซ้าซี้
ไม่ยอมเลิกเลย อาจารย์จะให้ดิฉันทำอย่างไรค่ะ |
|
อาจารย์
: |
การที่เขาพยายามเซ้าซี้ เพื่อให้ได้สิ่งนั้น เป็นเพราะเขาไม่มีเรื่องอื่นที่สนใจ
เขาจึงยังเรียกร้องเรื่องนี้อยู่ ถ้าเราเปลี่ยนให้เขาไปสนใจเรื่องอื่นแทน
เขาจะลืมเรื่องนี้ไปได้ครับ |
|
คุณจินตนา : |
แล้วจะทำอย่างไรละค่ะ ช่วยบอกแนวหน่อย |
|
อาจารย์
: |
ลองถามว่า “สิ่งที่ลูกกำลังขออยู่นี้ รู้เหตุผลของแม่หรือไม่ที่ไม่ให้” |
|
คุณจินตนา : |
ถ้าเขาบอกว่า “ไม่รู้” หรือ ไม่ยอมตอบล่ะค่ะ |
|
อาจารย์
: |
ลองถามเขาว่า “รู้ไหมว่าต้องทำอย่างไรบ้างที่จะได้สิ่งนี้”
รู้ แต่หนูอยากได้ก่อน แล้วหนูจะทำให้
ลองถามว่า “หนูมีเรื่องอื่นที่อยากได้อีกหรือไม่ ถ้าไม่ใช่
เรื่องนี้” เปลี่ยนความสนใจเขาไปเรื่องอื่นก่อน เช่นช่วยแม่ทำนี่หน่อยซิค่ะ
ถ้าเขายังดื้อเรื่องที่เขาต้องการอยู่อีกล่ะ
คุยกับเขาว่า “เราเคยตกลงกันว่า ถ้าจะได้เรื่องนี้
ต้องทำอะไรบ้างนะ?”
(พยายาม ทำให้เขามองเห็นว่า เขาจะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้
ต้องคุยกันด้วยเหตุผล) |
|
คุณจินตนา
: |
อย่างนี้ก็คือว่า เราไม่ควรโมโหที่เขาเซ้าซี้ แต่ให้พยายามเปลี่ยนความสนใจเขาเป็นเรื่องอื่น
และหรือ ทำให้เขารู้สึกได้ว่าเขาต้องมีเหตุผล ใช่ไหมค่ะ |
|
อาจารย์ : |
ถูกต้องแล้วครับ เขาเรียกร้องหรือเซ้าซี้ เราไม่มีอารมณ์ได้หรือไม่
เพราะเราต้องการสอนเขาให้มีเหตุผล ถ้าเราโมโหเสียแล้ว
เราก็จะด่าว่าเขา สุดท้ายก็โกรธกัน ไม่ได้สอนซักที |
|
คุณจินตนา : |
ดิฉัน เข้าใจแล้วค่ะ แต่มันยากมากเลย |
|
อาจารย์
: |
ผมเข้าใจครับว่า มันยาก แต่ถ้าทำได้มันคุ้มหรือไม่ครับ |
|
คุณจินตนา : |
ก็คุ้มค่านะค่ะ ดิฉันจะลองทำดู |
|
อาจารย์ : |
ยินดีด้วยครับ ขอให้ทำสำเร็จนะครับ |