คำถามนี้ ผมตั้งขึ้นมาเพื่อตัวเอง เพราะผมเชื่อว่า ความรู้เพียงอย่างเดียวไม่พอ ต้องนำความรู้ไปสู่การปฏิบัติด้วย และเมื่อปฏิบัติได้บ่อยๆก็จะกลายเป็นธรรมชาติของตัวเอง (competency) ในด้านนั้นๆ

   สิ่งที่ผมใช้ฝึกทักษะการโค้ชของตัวเองเพื่อให้ตัวเองสามารถใช้อย่างเป็นธรรมชาติ มีประมาณนี้ครั
      การฟังทุกคนให้เข้าใจในความเป็นตัวของเขาเองโดยไม่ใช้มาตรฐานของผมวัดเขา
     ผมฝึกตั้งใจฟังที่มาของคำพูดและองค์ประกอบก่อนเป็นคำพูด (context) ไม่ตีความหมายแค่ที่คำพูด (content) เท่านั้น
     การใช้คำถามเปิดเชิงบวกกระตุ้นให้คิด มากกว่าต้องการคำตอบโดยตรงจากผู้พูด
     การอยู่การเรื่องราวของคนที่คุยด้วย อย่างมีสมาธิ หยุดคิดเรื่องของตัวเองชั่วคราว
     การจัดการอารมณ์เชิงลบของตัวเองกับเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างมีเหตุผลและมีสติ ไม่ใช้อัตตาของตัวเองเป็นใหญ่
     การให้ความคิดเห็นเพิ่มเติมเป็นแค่ทางเลือก ไม่บังคับให้ต้องเชื่อหรือปฏิบัติตาม
     การมีความสุขที่ได้เรียนรู้เรื่องที่แตกต่างของเรากับผู้ที่เกี่ยวข้องด้วย
      ความเชื่อที่เป็นข้อจำกัด



   ผมตั้งใจแทรกการปฏิบัติตัวแบบนี้กับเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผมดำเนินชีวิตอยู่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น เพื่อฝึกฝนทักษะการโค้ชของตัวเองไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำหน้าที่โค้ชก็ตามครับ ผมหลงรักการโค้ชมากเกินไปไหมครับ (เพี้ยนไปแล้ว)

   เป้าหมาย แผนงาน การปฏิบัติ ของผมควรสอดคล้องกัน แนวความคิดนี้จึงเกิดขึ้นครับ